Armia osmańska
_Armia osmańska poniosła srogą porażkę pod Ivankovcem w sierpniu 1805 r., a po dwóch latach walk 8 stycznia 1806 r. wyswobodzony został Belgrad. Karadjordje wraz z armią liczącą około 25 tysięcy zbuntowanych zastał miasto w ruinach. Wkrótce jednak odbudowany Belgrad stał się stolicą terytorium stanowiącego świeżo wyzwoloną Serbię. Raczkujący rząd serbski (Praviteljstvujuści Sovjet) po raz pierwszy zebrał się tam w 1807 r., a do roku 1811 powstały pierwsze ministerstwa.
Pod koniec 1806 r. do walk po stronie serbskiej przyłączyli się również Rosjanie. Wsparcie to zagrzało Serbów do boju o odzyskanie dalszych części dawnych ziem. Kilka tygodni później Rosjanie podpisali jednakże układ z Turkami, kończąc tym samym swą krótkotrwałą pomoc. Walki pomiędzy Turkami a Serbami rozgorzały na nowo w 1809 r. Serbowie po raz kolejny otrzymali umiarkowane wsparcie ze strony Rosjan, jednak znów nie miało to potrwać zbyt długo, jako że Rosja wkrótce potrzebowała obecności wszystkich swoich sił na terytorium państwa w związku z nagłym pojawieniem się na rosyjskiej ziemi Napoleona Bonaparte i jego armii.
Niedługo potem Rosjanie i Turcy podpisali kolejny układ pokojowy, który stanowił, że Serbia powróci pod rządy osmańskie, pod warunkiem że uczestnicy powstania zostaną objęci amnestią. Uzgodnienia te zostały natychmiast odrzucone przez Serbów, których tysiące uciekły na północ, przez Dunaj, do bezpiecznych prowincji habsburskich; w ich liczbie był również Karadjordje. Turcy jednak nigdy nie należeli do nacji, które łatwo przebaczają i zapominają upokorzenia, i postanowili wziąć odwet: splądrowano setki wiosek, do niewoli wzięto tysiące Serbów, zwłaszcza kobiet i dzieci. W1813 r. Belgrad, który tylko przez parę lat cieszył się wolnością, został po raz kolejny podbity przez Turków.
Pod koniec 1806 r. do walk po stronie serbskiej przyłączyli się również Rosjanie. Wsparcie to zagrzało Serbów do boju o odzyskanie dalszych części dawnych ziem. Kilka tygodni później Rosjanie podpisali jednakże układ z Turkami, kończąc tym samym swą krótkotrwałą pomoc. Walki pomiędzy Turkami a Serbami rozgorzały na nowo w 1809 r. Serbowie po raz kolejny otrzymali umiarkowane wsparcie ze strony Rosjan, jednak znów nie miało to potrwać zbyt długo, jako że Rosja wkrótce potrzebowała obecności wszystkich swoich sił na terytorium państwa w związku z nagłym pojawieniem się na rosyjskiej ziemi Napoleona Bonaparte i jego armii.
Niedługo potem Rosjanie i Turcy podpisali kolejny układ pokojowy, który stanowił, że Serbia powróci pod rządy osmańskie, pod warunkiem że uczestnicy powstania zostaną objęci amnestią. Uzgodnienia te zostały natychmiast odrzucone przez Serbów, których tysiące uciekły na północ, przez Dunaj, do bezpiecznych prowincji habsburskich; w ich liczbie był również Karadjordje. Turcy jednak nigdy nie należeli do nacji, które łatwo przebaczają i zapominają upokorzenia, i postanowili wziąć odwet: splądrowano setki wiosek, do niewoli wzięto tysiące Serbów, zwłaszcza kobiet i dzieci. W1813 r. Belgrad, który tylko przez parę lat cieszył się wolnością, został po raz kolejny podbity przez Turków.