Drugie powstanie narodowe
Drugie powstanie narodowe wybuchło w 1815 r. pod wodzą Milośa Obreno-vicia, weterana pierwszego zrywu narodowego, który po jego upadku zamiast uciekać na północ z Karadjordjem, próbował dogadać się z Turkami. Zaproponowali mu oni lokalne stanowisko z ograniczonymi możliwościami, lecz szybko stało się jasne, że taki układ długo nie przetrwa. W1814 r. jeden z byłych dowódców Karadjordja próbował rozniecić kolejny bunt. Został on szybko stłumiony, a Turcy wzięli brutalny odwet. To oczywiście zaowocowało serbskimi planami na kolejne, ambitniejsze powstanie. Ta próba była dużo bardziej udana: w połowie lipca 1815 r. powstańcy wyzwolili większość paszałyku belgradzkiego.
Turcy mieli się wówczas dużo bardziej na baczności z racji wydarzeń za granicą: Napoleon został pokonany pod Waterloo i obawiano się, że Rosjanie, wolni już od groźby francuskiej inwazji, mogliby przyłączyć się do walk po stronie Serbów. W konsekwencji Turkom zależało na układzie z Obrenoviciem. Na polu bitwy był on bez wątpienia odważnym dowódcą; w przeciwieństwie do Karadjordja był jednak również zręcznym dyplomatą, co bardzo pomogło w negocjacjach z Turkami. To dzięki niemu paszałyk belgradzki zyskał autonomię, z oddziałami tureckimi stacjonującymi tylko w miastach i fortach tej prowincji, a prawo do pobierania podatków miało od tego momentu przysługiwać tylko przywódcom serbskim. Dążąc do tych ustępstw, Obrenović sprytnie poci podminować władzę Turków na inne sposoby, na przykład zachęcając Serbów r rciudnia do przenoszenia się do Belgradu, przez co wielu Turków zmuszonych było srredać swoje domy i ziemię po cenach dużo poniżej ich wartości.
W 1817 r. Karadjordje wkradł się z powrotem do Serbii, lecz Obrenović, wątpiąc notywy byłego dowódcy, kazał go zamordować. Głowa Karadjordja została należy-re wypchana i wysiana do sułtana. Czyn ten był zarzewiem waśni pomiędzy dwoma sodami, która trwała prawie 100 lat.
A kwestiach ściągania podatków Milos Obrenović okazał się równie chciwy jak 'ty. a jego rządy, oparte na coraz silniejszym ucisku, wywołały w latach 1815-1830 siedem powstań. Dla stolicy był to jednak czas postępu i dobrobytu. W okresie tym wzniesiono w Belgradzie wiele nowych budowli, np. konak księżniczki Ljubicy oraz sobór królewski kompleks pałacowy na Topćiderze. W okresie tym działali również zna-mici uczeni i nauczyciele, jak Dositej Obradović, który został ministrem edukacji srorzył Wielką Szkołę, pierwszą w kraju uczelnią wyższą, oraz Vuk Karadżić, który rrał serbskie ludowe pieśni epickie, opracował współczesną serbską wersję cyrylicy nodzielnie zreformował język serbski. Pod wpływem tych innowacji Belgrad wkrótce stał się ośrodkiem działalności literackiej. W1831 r. otworzono tu pierwszą drukarnię, a w 1837 r. pierwszą księgarnię. W niedługim czasie zaczęto w mieście drukować gazety. Po okresie osmańskiej stagnacji przyszedł czas gwałtownych zmian i od lat 30 . XIX w. rodzić zaczęła się serbska tożsamość, bliższa tożsamości społeczeństwa środkowej Europy niż peryferyjnej prowincji słabnącego imperium. Dni obcych rządów były cfczone. Po eksodusie Turków wyburzano meczety, a minarety zaczęły znikać z linii ¿sichów Belgradu. Ostatni żołnierze osmańscy opuścili Belgrad 18 kwietnia 1867 roku. Csęstwo Serbii zyskało międzynarodowe uznanie na kongresie berlińskim w 1878 r., i c.ka lat później proklamowano powstanie Królestwa Serbii.
Turcy mieli się wówczas dużo bardziej na baczności z racji wydarzeń za granicą: Napoleon został pokonany pod Waterloo i obawiano się, że Rosjanie, wolni już od groźby francuskiej inwazji, mogliby przyłączyć się do walk po stronie Serbów. W konsekwencji Turkom zależało na układzie z Obrenoviciem. Na polu bitwy był on bez wątpienia odważnym dowódcą; w przeciwieństwie do Karadjordja był jednak również zręcznym dyplomatą, co bardzo pomogło w negocjacjach z Turkami. To dzięki niemu paszałyk belgradzki zyskał autonomię, z oddziałami tureckimi stacjonującymi tylko w miastach i fortach tej prowincji, a prawo do pobierania podatków miało od tego momentu przysługiwać tylko przywódcom serbskim. Dążąc do tych ustępstw, Obrenović sprytnie poci podminować władzę Turków na inne sposoby, na przykład zachęcając Serbów r rciudnia do przenoszenia się do Belgradu, przez co wielu Turków zmuszonych było srredać swoje domy i ziemię po cenach dużo poniżej ich wartości.
W 1817 r. Karadjordje wkradł się z powrotem do Serbii, lecz Obrenović, wątpiąc notywy byłego dowódcy, kazał go zamordować. Głowa Karadjordja została należy-re wypchana i wysiana do sułtana. Czyn ten był zarzewiem waśni pomiędzy dwoma sodami, która trwała prawie 100 lat.
A kwestiach ściągania podatków Milos Obrenović okazał się równie chciwy jak 'ty. a jego rządy, oparte na coraz silniejszym ucisku, wywołały w latach 1815-1830 siedem powstań. Dla stolicy był to jednak czas postępu i dobrobytu. W okresie tym wzniesiono w Belgradzie wiele nowych budowli, np. konak księżniczki Ljubicy oraz sobór królewski kompleks pałacowy na Topćiderze. W okresie tym działali również zna-mici uczeni i nauczyciele, jak Dositej Obradović, który został ministrem edukacji srorzył Wielką Szkołę, pierwszą w kraju uczelnią wyższą, oraz Vuk Karadżić, który rrał serbskie ludowe pieśni epickie, opracował współczesną serbską wersję cyrylicy nodzielnie zreformował język serbski. Pod wpływem tych innowacji Belgrad wkrótce stał się ośrodkiem działalności literackiej. W1831 r. otworzono tu pierwszą drukarnię, a w 1837 r. pierwszą księgarnię. W niedługim czasie zaczęto w mieście drukować gazety. Po okresie osmańskiej stagnacji przyszedł czas gwałtownych zmian i od lat 30 . XIX w. rodzić zaczęła się serbska tożsamość, bliższa tożsamości społeczeństwa środkowej Europy niż peryferyjnej prowincji słabnącego imperium. Dni obcych rządów były cfczone. Po eksodusie Turków wyburzano meczety, a minarety zaczęły znikać z linii ¿sichów Belgradu. Ostatni żołnierze osmańscy opuścili Belgrad 18 kwietnia 1867 roku. Csęstwo Serbii zyskało międzynarodowe uznanie na kongresie berlińskim w 1878 r., i c.ka lat później proklamowano powstanie Królestwa Serbii.